Είναι πολύ οδυνηρό να μην έχεις χωριό
Να είσαι σπαρμένος σε μια πόλη χωρίς ρίζες
Να αλλάζουν όλα γύρω σου και συ να μην έχεις ένα σημείο αναφοράς
Να κοιτάζεις τον ουρανό πάνω από ταράτσες και κεραίες,
Χωρίς χρώματα και μυρουδιές, χωρίς ήχους.

Εγώ ευτύχησα να έχω χωριό ,το ΛΕΣΙΝΙ
Ευτύχησα να δω κάμπους ανοιχτούς.
Όπως και το ποτάμι του τον Αχελώο.
Έφυγα νωρίς για τούτο και νοιώθω και καταλαβαίνω.
Πρόλαβα όμως να ζήσω κάμποσα χρόνια στο τόπο μου να κρατήσω πολλά και μια νοσταλγία γλυκιά να με συντροφεύει.
Δεν είναι το δικό μου χωριό το πιο όμορφο.
Έχω γνωρίσει και πιο όμορφους τόπους.
Δεν είναι οι άνθρωποι του οι καλύτεροι, οι ξεχωριστοί.

Ίσα ίσα τώρα που λείπω χρόνια ίσως και να μην με αγγίζουν
και να μην τους αγγίζω και γω.
Άμα χρόνια ολόκληρα κάθε μέρα αναπνέεις καυσαέρια και καταπίνεις ρύπους και σκουπίδια σωρούς βλέπουν τα μάτια σου πώς να σε νοιώσει ο παιδικός φίλος όταν για λίγο βλεπόσαστε
κάπου κάπου τα καλοκαίρια.
Το καταλαβαίνω απόλυτα και πιστεύω το καταλαβαίνουν και κείνοι.
Συνηθισμένο λοιπόν το χωριό μου.
Συνηθισμένοι και οι άνθρωποι του.
Είναι όμως το δικό μου χωριό, είναι οι δικοί μου άνθρωποι.